De Dorpsstraat tijdens mijn jeugd zag er heel anders uit dan nu. Ik schrijf nu over begin jaren 60 van de vorige eeuw. Ik neem de lezer mee naar 't kruuspunt. Iedere inwoner van Meliskerke weet waar dat is omdat we maar één kruispunt van 4 wegen hebben in de bebouwde kom van Meliskerke. Net aan de rand van het dorp daar waar De Blauwpoortseweg, Kaasboerweg, Burgemeester Huijsmanstraat en de Dorpsstraat beginnen of eindigen zoals u wilt. We lopen vanaf 't kruuspunt richting dorpskern wat in Meliskerkse begrippen 't Durp wordt genoemd. Nu lopen we over één van de voetpaden die links en rechts van de asfaltrijbaan ligt. Toen was het een smalle klinkerstraat met twee afwateringsgootjes langs de kant. Vanaf de kruising gezien begon de bebouwing met aan de rechter kant het boerderijtje van de familie Bosschaard. Nu het nieuwe huis van de familie Bierens. Dan volgen de twee huizen zoals ze er nu nog staan. Het huis rechts met de gebroken kap was de rentenierswoning van de oude eigenaar van het hof "Dorpszicht". Na dat huis begonnen aan de straat zijde een rijtje struiken tot waar nu ongeveer de ingang van het parkeerterrein van huidige dorpshuis Ons Huis is. Achter die struikjes was een slootje en wanneer je daaroverheen sprong kwam je op een weilandje dat bij het hof "Dorpszicht"hoorde. Dit weitje lag heel mooi beschut achter de voornoemde bosjes en achter de grote boerenschuur die bij de het hof hoorde. Op dat weitje speelden zich dorpse hoogtepunten af.

dorpsstraatoud
De Dorpsstraat anno 1962

Schieten en ringrijden op het weitje.

Op derde pinksterdag werden er schietwedstrijden gehouden door de Schietvereeniging Meliskerke. Wanneer je met vijf vriendjes allemaal een kwartje inlegde mocht je met een luchtbuks wedstrijd schieten. De winnaar kreeg dan één gulden wat best wel geld was toen. Het vijfde kwartje kwam natuurlijk de schietvereeniging toe. Die bestaat trouwens nu nog. De leden van de schietvereeniging schoten met echte kogels en vuurbuksen om prijzen en bekers. Ook werd op de zaterdag van de Westkappelse kermis de ring gereden op het weitje. Er werd dan ook bier, fris, ijs en koeken verkocht. Het ringrijden werd toen door velen als vermaak gezien (nu is het absoluut een topsport) en men begon dan ook al tijdig met het drinken van een overwinnings biertje. Ga er maar vanuit dat zo 's morgens om een uur of elf de sfeer er bij sommigen al goed in zat. Genoeg nu hierover.

De tuintjes van de VGLO

Na de struikjes aan de straatzijde begonnen er kleine tuintjes. Dit waren proef of leertuintjes van de VGLO leerlingen. De VGLO was de school voor het voortgezet lager onderwijs. Een 7e en 8e klas dus. Die was gevestigd deels in een houten barak aan de Cornelis Jaspersesstraat en deels in de christelijke school aan deze Dorpsstraat. Ja die tuintjes deden wat af. Ik herinner me dat zo direct aan de straatkant waar ook toen al best druk verkeer was de kinderen van de VGLO gewoon bezig waren in die tuintjes onder leiding van een leraar. Of de gekweekte groenten daar nu altijd fris geoogst werd is mij niet bekend. Wel dat er soms een auto of paard en wagen uit moest wijken en dan in die tuintjes terecht kwam met als gevolg een misoogst.

Ie zit er op.

Direct na die tuintjes was de inrit naar de boerderij Dorpszicht. Een kolossale schuur stond waar nu World of Silk is gevestigd. Met aan de voorzijde een rieten- en de achterzijde een groot pannendak. De toenmalig eigenaar was dhr. Wannes (Johannes) Dekker. Een alleraardigste man. Voor de schuur was een boomgaardje en als kind kreeg je van hem best wel een appel of peer. Ik snap dat wel, want beter een appel gegeven als gepikt. Op z'n Meliskerks is dat "heboohert". Ook huisde op deze boerderij een echte dekstier. Soms stond hij vast aan een ketting in het weitje achter de schuur maar ook soms kwam er een veehouder met een tochtige koe naar die stier. Die moest dan zijn karweitje doen. Bij goed weer werd dat wel een buiten gedaan. Nou ik was één van de leerlingen van de christelijke school schuin tegenover die boerderij. Wanneer dan die stier zijn karweitje moest doen en het was net voor schooltijd of speelkwartier dan renden de meeste jongens en ook sommige meisjes van het schoolplein naar de tegenover liggende boerderij. Nu zouden we zoiets een vorm van seksuele voorlichting vinden maar toen werd dat door een paar jongens die meer wisten over het hoe en wat luid en duidelijk verkondigd. Kiek ie doet ut wi. Ja oor ie zit er op en meer van dat soort uitdrukkingen. Nog mooier werd het wanneer een heuse hengst arriveerde om een van de paarden te bespringen. Dat was in onze ogen pas het echte werk. Nu even verder over de Dorpsstraat. Als laatste huis aan de rechterzijde stond nog net als nu het woonhuis van de boerderij Dorpszicht. Voor dat huis was een klein perkje met een groenblauw geschilderde zitbank. Ook stond er een grote waterpomp. Een zogenaamde Nortonpomp die was daar na de indunatie in 1944 geplaatst om Meliskerke van zoet water te voorzien. Er loopt daar namelijk diep in de grond een goede zoetwater ader. Vlak bij de schuur van Dorpszicht was er een welput die vermoedelijk op dezelfde ader werkte.

Juffrouw de Koning.

We gaan nu weer terug naar het kruispunt en gaan de linkerzijde van de Dorpsstraat eens bekijken. Het eerste huis heet Mirtendaele en stond er toen ook al. Dan volgen er drie vrijstaande huizen waarvan het laatse gebouwd is in ik denk 1961 door juffrouw "de Koning". Zij was onderwijzeres aan de christelijke school een eindje verderop in de straat. Alle leerlingen van de eerste 3 klassen mochten haar nieuwe huis komen bezichtigen en ik herinner me dat we allemaal onder de indruk waren van zoveel luxe. Ook kregen we allen een toffee. Sommige dingen vergeet je nooit meer. Het zal wel bijzonder zijn geweest. Aan deze juffrouw de Koning hebben veel kinderen die bij haar in de klas hebben gezeten nog wel een herinnering al zal dat voor velen misschien niet zo'n prettige zijn. Direct na het huis van de juffrouw was er een stukje klinkerweg dat na 50 meter uitkwam op en akker. Dit was voor de oorlog het begin van de weg naar Zoutelande. Vermoedelijk het begin van de Boomweg dus. Ook aan de linker zijde was er toen nog geen voetpad maar perkjes met wat pierige struikjes. Waarom zou je een voetpad aanleggen in die tijd. De weg was goed zij het met wat putten en hobbels en je kon er prima over lopen. Het heeft nog heel wat jaren geduurd, ik denk pas in de jaren 70, voor daar verandering in kwam.

Politie.

Wat verder in de staat op nr. 16 woonde de politie. Eerst agent Stroo die een enorme reputatie had vanwege zijn gezag en onverschrokken optreden. Nee met agent Stroo viel niet te spotten. Hij stond er om bekend dat hij gerust de wapenstok gebruikte. Later woonde daar agent de Regt. Ik kwam daar wel eens omdat ik met de kinderen de Regt op school zat. Wanneer de agent in uniform op straat liep had je daar wel ontzag voor maar hij bleek wanneer hij thuis in zijn vrijetijdskleding liep een aardige huisvader te zijn die leuke spelletje kon verzinnen. Alleen die afgepakte voetballen die in z'n schuurtje lagen lokten toch weer spanningen uit want we namen ze dan gewoon weer mee naar huis tijdens het spelen.

Meester Beukelman.

Nog iets verder in één van de huizen met gebroken kap woonde meester Beukelman met zijn vrouw. Die meester werd zeer op handen gedragen door de gehele bevolking van Meliskerke. Zijn bijzonder grote kennis van de natuur en landbouw en zijn bijzonder goede en lieve omgang met mensen en kinderen is tot op heden door al de leerlingen die bij hem in de klas hebben gezeten nooit vergeten. Hij overleed echter bij een noodlottig verkeersongeluk in 1961. Ik zat toen in de tweede klas. Dit heeft op alle inwoners en zeker de kinderen die bij hem op school zaten diepe indruk achter gelaten. Een begrafenis waarbij alle kinderen van het dorp dus ook alle kinderen van de andere, de Boas school en ik denk de meeste bewoners aanwezig waren. Dit maakt diepe indruk op mij als 7 jarige.

Ja die school van meester Beukelman officieel de "Nationaal Christelijke school", stond net in de bocht van de Dorpsstraat. Nu staat op die plaats het mooie nieuwe kantoor van Bouwbedrijf Meliskerke. Voor de school was er een klein driehoekig perkje dat beplant was met wilde rozen. Die hadden veel voordelen als beplanting. Je bedacht je wel twee keer voordat je er doorheen liep want ze zaten vol met venijnige stekels. Wat wel leuk was, ze zaten in de herfst vol met rozenbottels en die kon je leuk wegschieten vanuit een stukje plasticbuis. Als je dat al had. En anders gooide of schoot je er mee met een elastiekje. Dit werd echter niet precies door iedereen gewaardeerd. Maar ja, kleinigheidjes hou je toch. Iets verder was het bedrijf van aannemer Jakobsen gevestigd. De voorganger van Bouwbedrijf Meliskerke. Jakobsen was één van de dorpsaannemers en bouwde na de tweede wereldoorlog veel nieuwe huizen op het dorp. Ik denk dat het zelfs de grootste werkgever was op het dorp. Onze klandizie als kinderen ging niet verder dan het zeuren om vliegerlatjes in de tijd dat er weer een vlieger manie was. Dat was dikwijls elke zomer wel een keer. Soms moest je er als kind met een jute zak heen om houtschaafsel te halen voor de leghokjes van de kippen. Op de plaats van het oude woonhuis en timmermanswinkel is het Administratiekantoor van Wouters gevestigd. Daar na volgde nog het huis van de fam. Bommeljè. Dit is ooit gebouwd als armenhuis door de Hervormde diaconie. Er is nog een gevelsteen aan de voorzijde.

dorpsstraatnieuw
De Dorpsstraat anno 2016

Copyright dorpsraad Meliskerke - Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. - Privacy - Disclaimer
Website: Elloro