Rinus is geboren op 1 februari 1944 als derde kind in het gezin van Ries Francke en Wanne Wisse. Hij groeide op in het Meliskerke van net na de oorlog en woonde op de boerderij aan de Dorpsstraat. Ik zie u denken: Huuh? Aan de Burgemeester Adelaarstraat, toch zeker? Nee, die straat bestond nog niet. Hun “baene” kwam uit net naast waar nu de bakkerswinkel is; in de Dorpsstraat dus. Eigenlijk, woont Rinus met zijn vrouw op bijna dezelfde plek als waar hij geboren is al gaan ze binnenkort verhuizen.
Zijn “oba” en oma Wisse hadden een pension in Domburg in het begin van de vorige eeuw. Toen in 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak kwamen veel Belgische vluchtelingen naar Zeeland. Veel mensen vonden onderdak bij de burgers. Maar, mensen met geld huurden een kamer op Domburg bij ”oba” Wisse. Hij heeft er goed aan verdiend.
“Oba” Wisse was een amateur-kunstschilder. Hij kende ook de vele kunstenaars, die uit het hele land naar Domburg kwamen voor het “Zeeuwsche licht”. Een heel bekende schilder, Piet Mondriaan, heeft dit schilderij gemaakt van Rinus z’n “oba”.
Ko Wisse (het originele schilderij hangt in het Haags Gemeentemuseum)
Rinus’ jeugd verliep zorgeloos. Naar de Boaz-school en na schooltijd vechten met de “Bokkenschool”, om dan ’s avonds gezellig te spelen met diezelfde jongens waar ze ’s middags nog mee gevochten hadden..
Hij ging bij zijn vader op de boerderij werken tot zijn 22e jaar. Ze hadden land en zo’n 6 tot 8 koeien, maar melken was niet zijn hobby; dat deden Pie en Ko liever. Beter gezegd: het boerenleven trok hem niet zo. Hij was liever bezig met techniek. Brommers, motors en auto’s die hadden zijn interesse. Toen er in 1963 een trekker werd gekocht werd het werk op het land veel minder arbeidsintensief. En toen in 1967 het hof werd verkocht, ging Rinus een opleiding volgen voor monteur. Iets wat hem op het lijf geschreven was en is.
Na een aantal jaren bij een baas te hebben gewerkt, kocht hij een stuk grond aan de Rapenburgweg, waar hij, samen met broer Piet, een garage begon in 1979. Spannend, maar “dat ging direct goed”.
Nog steeds wordt er in garage Francke volop aan auto’s gesleuteld. Alleen, Rinus en Piet werken niet meer mee; zij genieten van hun welverdiende rust. Hooguit wordt er nog wat gesleuteld aan de brommer of motor voor een toertochtje, samen met zijn vrouw, over het mooie Walcheren.
Het hof van Francke in ca. 1951/2. (foto privé collectie)
Rinus vertelde ook over z’n oudere broer Ko, die, helaas, een aantal jaren geleden is overleden.
Ko werd geboren met een handicap aan zijn ogen. Al van baby af tobde hij ermee. Bezoeken aan oogartsen, een brilletje, het hielp allemaal niks. Hij had slechts 7% zicht, en dat is heel zijn leven zo gebleven.
Als jongetje van vier ging Ko naar Bartimëus, in Zeist. Hij woonde daar in het internaat met mede blinde en slechtziende kinderen en ging er naar school. Maandenlang was hij weg van zijn vader, moeder en zus en broers. Met de Kerst en zomervakantie mocht hij naar huis! Wat dat geweest moet zijn, voor zo’n klein Walchers jongetje! Al gauw sprak hij keurig ABN en toen hij op 12-jarige leeftijd terug in Melis kwam, was er geen netter en welopgevoede jongen als Ko, aldus Rinus. Maar dat hadden zijn klasgenoten in klas 6 er gauw uitgewerkt!
Ko was muzikaal. Hij leerde zichzelf spelen op een accordeon en deed dat met verve. Als er een feest was, of soms in het café, wilde hij nog wel eens de feestvreugde verhogen met het spelen van bekende deuntjes.
Ondergetekende vertelde dat ze ook goeie herinneringen heeft aan Ko. Vaak kwam ze hem tegen op de fiets en altijd beantwoordde hij de groet. Omdat hij iedereen herkende aan z’n stem, duurde het soms wel eens even voordat hij het wist. Dan kwam ze hem tegen in de bocht bij de telefooncel en riep: “Goeiemorgen Ko” zo plat mogelijk. Dan riep hij: “Goeiemorgen.... Ineke van Rinus.” Net voordat ze de winkel binnenliep hoorde ze dan nog: “Uut Retranchement !”
Rinus beaamde het verhaal: “Zo was hij”.
Zelfs tijdens zijn laatste levensjaren heeft Ko nog artsen en professoren bezocht om toch nog wat beter te kunnen zien, vertelde Rinus. Het mocht niet baten.
We missen hem op het dorp.
Ko, Rinus en hun vader op een kar.
---------------------------------------------
Meliskerke, april 2017
Ineke Riemens-Vercouteren
---------------------------------------------